Death Road pretty dangerous!

Het bijhouden van je blog wordt wel eens vergeten! Ook handig zijn die dagen dat je besluit je blog te updaten en dat je uiteindelijk al bier drinkend de wedstrijd Manchester United tegen Real Madrid aan het kijken bent in de hoogste Ierse pub ter wereld (Cuzco, Peru). In ieder geval is het mij weer gelukt om eens te beschrijven wat ik zo al niet allemaal heb meegemaakt!

Ik was geëindigd in de wijnstreek van Mendoza! Hier ben ik een paar nachten verbleven om allerlei vette dingen te doen! Het raften was één van deze dingen, in de omgeving van Mendoza heb je een prima rivier waar je op level 3 kan raften. Dit houdt in dat het geen rustig riviertje is, maar ook dat als je uit de raft dondert je niet meteen verzuipt. Eerst gingen met een bus de rivier op, waar we na een paar uurtjes rijden aankwamen bij het startpunt. Hier ging de rivier aardig te keer, dit met smeltend ijswater uit de Andes, zorgde ervoor dat de rivier ook niet bepaald warm was! Na anderhalf uur raften waarbij we ‘n keer bijna omsloegen en ik zelf nog even heb gezwommen kwamen we aan op het eindpunt. Erg genoten en zeker aan te raden!

Mendoza bleek een stadje met meer kwaliteiten, zo heb ik een Empanada cookings class gevolgd, Empanadas zijn deeg gebakjes, gevuld met allerlei combinaties; bijvoorbeeld kip, gehakt, groenten, kaas etc. Tevens heb ik een dag goed wezen hiken, als voorbereiding op de Inca Trail, en ben hier ook naar beneden gerappeld. Het diamantje komt echter nog, de reden waarom Mendoza zo bekend is. Het bezoeken van diverse wijnboeren en het leren hoe men een wijn het beste proeft. Hierbij behoor je meerdere zintuigen te gebruiken: zo luister je naar het geluid als de kurk van de wijnfles komt, je bekijkt de kleur van de wijn, of die helder is, rood of eerder paars achtig. Daarna ruik je de wijn nadat je de wijn goed in het glas heb laten rond gaan, dit zorgt namelijk voor extra zuurstof en dus extra aroma. En als laatste proef je de wijn. Aan het eind van de dag hadden we al aardig wat wijn geproeft en kregen we een fantastische lunch toe!

De dag erna was het alweer tijd om richting Santiago te vertrekken. Hierbij heb ik geluk gehad. Om van Mendoza naar Santiago te reizen, moet men via een bergpas in de Andes reizen. De week ervoor was de hele pas weggevaagd door een hevige overstroming. Zo hebben Pim en Mark de alternatieve route via het zuiden moeten nemen, dit was een reis van 30 uur in de bus! Toen ik echter vertrok was de pas weer open en in ongeveer 8 uurtjes was ik er :)! In Santiago de reünie met Mark en Pim gehad, en daarnaast Jeffrey, een andere maat van de studie. Hier hebben we een authentieke voetbalwedstrijd meegemaakt. Mooi om mee te maken, maar een gemiddeld voetbalteam uit de Eredivisie, zou gehakt van de teams maken.

De stadstour door Santiago was erg vet, zo liet onze gids ons alle bijzondere stukjes van Santiago zien, en kreeg je echt het gevoel dat je wat van Santiago mee kreeg. De dag erna was het alweer tijd om de bus richting Vina del Mar en Valparaiso te nemen. Twee redenen, Valparaiso is het culturele hoogtepunt van Chile, met overal gekleurde huisjes en veel kunstige graffiti. En Vina del Mar heeft een heerlijk strand, waar je een dagje goed kunt chillen en zonnen. Hetgene wat wel vreemd was, was dat bij ons strand je niet mocht zwemmen in de zee, teveel rotsen, te gevaarlijk.

Op het ene moment lig je op het strand in Vina del Mar en op het volgende moment zat je in een vliegtuig richting Calama. We namen dus een vlucht richting het noorden van Chile, om daar de bus richting San Pedro te nemen. San Pedro was echt een woestijndorpje met huisjes van leem. We vonden het dan ook wat vreemd dat ze wel een mooi voetbalveld met kunstgras en een heus indoor zwembad hadden. San Pedro was de tussenstop voor de reis naar de mooie zoutvlaktes van Bolivia. We hadden een tour van 3 dagen geboekt, waarbij we met een jeep door de fantastische landschappen van Bolivia reden met onze privechauffeur Felix. Op de 1e dag al klommen we van ongeveer 2500 meter hoogte naar een hoogte van 5000 meter. Het was dan ook niet gek dat we allemaal hoofdpijn hadden en zowel Pim, Jeffrey als Mark geveld in bed lagen door de Altitude sickness. De zoutvlaktes waren echter erg indrukwekkend en zeker aan te raden mocht je er ooit nog heen gaan!

Het is alweer aan aardig lange post, maarja dat krijg je als veels te lang niks post. In ieder geval gingen we vervolgens met een 11 uur durende nachtbus naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Dit was de ergste busrit die ik ooit heb meegemaakt. De bus zelf was opzich wel prima en de rit kostte ook maar 20 euro. Maar de wegen, niet normaal, overal hobbels, kuilen en gaten. De gehele 11 uur geen oog dicht gedaan. Maar uiteindelijk hebben we het toch gehaald en konden we uitrusten in ons hostel.

The next day hebben de we beruchte Death Road gedaan, dit op een mountainbike onder begeleiding van een gids. Ik was echter veels te enthousiast en maakte een inschattingsfoutje, waardoor ik de bocht uitschoot en keihard neerknalde op de grond. Gelukkig was de bocht richting de berg en niet richting de afgrond van 400 meter. Hierbij diepe wonden op m’n schouder opgelopen en tevens m’n pols zwaar gekneusd. Op het moment van het schrijven van deze blog, zit m’n linkerpols dat ook lekker in het gips (geloof me, het is aardig lastig typen).
Maargoed ik kan me wel een survivor van de Death Road noemen :).

De dagen erna waren aardig vervelend, omdat het lastig was om bijna alle kleine handelingen uit te voeren, zelfs het tillen van m’n eigen rugzak kon ik niet meer. Mark heeft me hier dan ook een handje (schoudertje) bij gestaan. We zijn nog naar Copacabana geweest, waar een dag lang zijn gaan hiken op Isla del Sol. Ook niet vervelend. Afgelopen paar dagen zitten we in Cusco, Peru. Cusco is een stad met historie en een leuke main plaza, daarnaast is het ook vooral bekend als party stad. En dat hebben we dan ook flink meegemaakt gisteravond, haha. Tevens is Cusco het startpunt van de beroemde Inca trail richting Machu Picchu! Straks m’n tas inpakken want morgen gaan Mark en ik die challenge aan! (Pim kan helaas niet mee vanwege een knie blessure, Jeffrey heeft deze hike niet gereserveerd) Een zieke hike van vier dagen lang, ‘s nachts in tentjes slapen en in de ochtend vroeg op, om uiteindelijk de Inca stad hoog in de bergen te bereiken. De rest van de avonturen in Zuid-Amerika lezen jullie weer in m’n volgende post!

Hasta luego!

Andries